Geen idee hoeveel blikken XXXX of Victoria Bitter deze Australische struisvogelfluisteraar al op had voordat hij dacht een band op te kunnen bouwen met een — toch wel — gigantische vogel, maar hij gaat er mooi wel voor. Armen gespreid als teken van toegankelijkheid en wat vriendelijke woorden… Zou het genoeg zijn om de connectie te maken tussen mens en dier?
Spoiler alert: niet echt! Wat blijkt nu namelijk? Een struisvogel met een hoogte van toch wel een meter of twee zit totaal niet te wachten op een Aussie die tegen hem aan staat te mekkeren.
En wat dan wel weer opvallend is: een struisvogel weet blijkbaar wél waar je een van die uitermate gespierde benen heen moet trappen om zo’n Australische zatlap duidelijk te maken dat hij moet opsodemieteren. Zo, pop, welgeplaatst tussen de beentjes. Ziet er pijnlijk uit, mate.
Lees het artikel op de mobiele website