Oké, toe maar jongens. Muziekje eronder, en graag de stem een beetje laten klinken als David Attenborough. We gaan een natuurfilm inspreken. Dit wordt de tekst: ‘In de weelderige moerassen van Florida, glijdt een schaduw langzaam door het water. Dit is de Amerikaanse alligator, een van de oudste overlevenden van een voorbije tijd. Zijn ogen en neusgaten steken net boven het oppervlak uit, terwijl hij geruisloos door het moeras glijdt. Plotseling komt de alligator tot stilstand. Zijn scherpe zintuigen hebben iets opgemerkt. Onder het donkere water beweegt een grote vis, een machtige prooi. Met verbluffende snelheid en precisie schiet de alligator vooruit. Zijn krachtige kaken klappen dicht met een verblindende kracht, en de vis heeft geen kans om te ontsnappen.
Met de vis stevig in zijn greep, trekt de alligator zich terug naar de beschutting van het riet. Hier, in de stilte van zijn territorium, begint hij aan zijn maaltijd. De grote vis spartelt nog even, maar tegen de brute kracht van de alligator is geen verweer. Zijn scherpe tanden zijn perfect aangepast om door vlees en schubben te snijden, en al snel heeft hij zijn prooi verzwolgen.
Zo blijft de cyclus van het leven in het water ongestoord voortgaan, een delicate balans waarin elke jager en elke prooi hun rol spelen in het eeuwige drama van de natuur.’ We moesten er bijna van huilen... Via.
Lees het artikel op de mobiele website