Joyce doet haar verhaal na aanslagen Parijs

Joyce a.k.a Joyceyyyyy was afgelopen weekend in Parijs. Niet in het deel van de stad waar de aanslagen waren en 129 mensen het leven lieten, maar iets buiten al die ellende. Joyce en haar vriend Kevin hebben eigenlijk niet zo heel veel mee gekregen van het drama in de Franse hoofdstad. Hoewel… Als we het verslag van Joyce lezen op haar weblog dan kunnen we toch wel stellen dat in zeker opzicht Joyce ook een soort van slachtoffer is geworden van het drama. “Prachtige stad op zich; maar wanneer je nergens in kunt, valt dat nog best tegen”.

Ik was het afgelopen weekend in Parijs
Well........ F*CK!

Dat was niet cool. Ik kan met recht zeggen dat ik meer genoten heb in Winschoten of Monnickendam dan dat ik genoten heb in Parijs. Wat een dieptrieste doffe ellende. En het ergste vind ik nog wel dat ik hier gewoon al jaren op had gewacht. Ik wilde al dik 2-3 jaar écht naar Parijs om alles te gaan bezichtigen en de typische toerist uit te hangen. Ik begon het halverwege dit jaar vorm te geven; ter gelegenheid van mijn propedeuse. Daar had ik keihard voor gewerkt, dus dat mocht best beloond worden. Vervolgens stopte ik wekenlang moeite om Kevin te overtuigen (hij wilde niet) waarbij ik op het laatst heb gezegd: oké, of je gaat mee, of ik ga met iemand anders - waarbij hij toch mee wilde. Ik prikte een datum en ging de Thalys boeken. Anderhalve week daarna koos ik een hotel dat een beetje in de middenklasse lag. Niet te duur maar ook niet spotgoedkoop; met wifi, comfortabele bedden en een ligbad. Ik regelde mijn schoonmoeder als babysit, want we zouden zonder Sebastian gaan zodat we echt ALLES konden zien en ineens viel alles op zijn plek. Het ging bijna vanzelf.

Vooraf kon ik mij nog helemaal geen voorstelling maken van Parijs; anders dan wat ik gezien had op tv, internet, games of wat dan ook. Meestal als ik iets van tevoren kan visualiseren weet ik dat het goed komt. Maar het bleef blanco en daar maakte ik me wel een beetje zorgen om. Van tevoren nog een keer of 5 gejankt - ik ga mijn kind gewoon 4 dagen niet zien. Wat verschrikkelijk lang! Ik ga hem zoooo missen. Ik kan het bijna niet aan... Duurt lang! Maar; er valt volop te zien in Parijs, ik ben gewoon bezig en had de dagen absurd vol gepland zodat ik niet teveel na hoefde te denken aan ons mooie lieve kleine mannetje. En ineens was het zo ver; om 04:15 zou de wekker gaan - maar ik sprong om kwart voor vier uit mijn bed. Ik besloot om Kevin even nog lekker te laten liggen totdat de wekker echt zou gaan en ging zelf alvast aan de slag met de laatste dingetjes zoals koffie zetten, de poezen eten geven, een nagelknippertje in mijn tas stoppen, nog even dit-dat-zus-zo. Om 06:00 's ochtends zou de trein vertrekken en we kwamen om half tien aan. Daarna zouden we gelijk die dag allerlei dingen gaan bezichtigen zoals de Sacre Coeur, de Notre Dame, Sainte Chapelle, de slotjesbrug en het Louvre. Dat lag een beetje allemaal bij elkaar waarbij de Sacre Coeur vlakbij Gare du Nord (het treinstation) lag en de rest allemaal zo'n beetje in dezelfde hoek. (dacht ik toen, hè? niet wetende dat die hoek alsnog uit 2949954954823832 kilometer zou bestaan, and the world laughed and laughed and laughed).

Anyways, de eerste dag hadden we inderdaad de Sacre Coeur gezien, de Notre Dame, de pleinen en tuinen, het ministerie van ik-heb-werkelijk-geen-flauw-idee-maar-het-gebouw-was-wel-mooi, de slotjesbrug (en het slotjesplein - waar ons slotje nu ook hangt boven de Seine - zo romantisch), het Louvre en de arc de triomphe du carrousel, nog een paar ambassades, de Seine zelf uiteraard en een mooi gebouw waar ze die klimaatvereniging-toestanden gaan houden over een paar weken. Daarna waren we serieus helemaal dood qua lopen. We droegen elk een zware rugtas waarbij ik mijn handtas nog had voor de kleine dingetjes en door al dat lopen, vroeg opstaan en maar alles blijven bekijken waren we echt gesloopt. We hadden last van onze voeten en onze schouders, Kevin had last van zijn beenspieren en ik van mijn rug. Kevin opperde eerst om die spullen naar het hotel te brengen maar daar wilde ik niks van weten. Kom op, race tegen de klok, ik wil Parijs zien! Doorpakken nou. Dan had je maar lichter moeten reizen; dit wist je. Uiteindelijk voelde ik dat ik aan het eind van mijn latijn zat en zei Kevin: oké, dan lopen we de laatste kilometers naar het hotel. Op dat moment duurde het nog zo'n acht kilometer. Ons hotel lag aan de andere kant van de Eiffeltoren (4,5 kilometer) en de Eiffeltoren was nog zo'n dikke 3,5 kilometer bij ons vandaan). Ongeveer drie kilometer later was ik het helemaal zat en ben ik samen met Kevin op de RER gestapt naar het hotel toe. Ik kon zelfs niet meer de Eiffeltoren van dichtbij zien; ik was gewoon OP.

Het openbaar vervoer ging trouwens allemaal best makkelijk. Als ik dat geweten had, had ik waarschijnlijk veel minder gelopen :-) Al viel er niet veel te besparen op sommige vlakken, want het zou verder zijn om van halte naar halte te lopen dan dat je het stukje an sich loopt. Eenmaal in het hotel rond kwart over vijf liet ik mij achterover op bed vallen en wilde ik even niet meer op staan. Moe maar voldaan! Jammer dat we Sainte Chapelle niet hebben kunnen zien - maar er stond een rij van 80 mensen buiten de deur en het duurde heel erg lang voordat er enige beweging in de rij zat, dus dat wilden we niet. Dat zou teveel tijd gaan kosten. Misschien morgen? Uiteindelijk zijn we rond 18:00 (erg laat voor ons doen) weer naar buiten gegaan om een restaurantje te vinden. Het eerste restaurantje dat we vonden (welgeteld 30 meter lopen) opende de keuken pas om 19:00. Oké, dan maar even naar de supermarkt in de straat. We kochten broodjes voor de volgende dag, drinken en wat te snacken voor op de hotelkamer. We hadden wel een mini-bar staan maar voor een doosje pinda's betaalde je 3 euro 50 - en dat vonden we gewoon asociaal duur. Een colaatje vier euro, een biertje vijf euro. Misschien normale minibarprijzen, maar wij hadden zoiets van: oké, alles in de tassen en klaaaar. Al moet ik wel zeggen dat het niet veel had gescheeld of die KitKat was gesneuveld, maar ik kon me inhouden. Na het avondeten om acht uur/kwart over acht gingen we moeizaam naar de hotelkamer; mijn baarmoeder voelde aan alsof ik een bowlingbal had ingeslikt. Ik vond het enorm jammer dat ik zo moe was, want de Eiffeltoren was prachtig flikkerend verlicht. Ik had er graag naartoe gewild 's avonds. Maar ik kon het niet en ook echt niet. Kevin had misschien nog wel gekund, maar nee, die bowlingbal ligt zo zwaar op mijn maag. Het is de liefste bowlingbal die ik zo vroeg in mijn zwangerschap gevoeld heb - met alle liefde, maar mijn bowlingbal is ook opperdepop.

Volgens mij zegt de baby dat ik een beetje moet gaan chillen. De baby is ook moe, haha. Dus maar lekker een beetje zappen, settelen, op bed liggen en gebruik maken van de wifi in de hotelkamer. Ik zag de fotootjes die mijn schoonmoeder doorgestuurd had van onze Tjoepie samen met zijn lieve tantes en zag dat hij het goed had. Nou, fijn! Wij zijn op de hotelkamer en we gaan zo sllll... zzzz. Ik ben een beetje moe. En met de laatste krachten die ik had wist ik mijn mobiel op het nachtkastje te leggen en viel ik in slaap. Kevin naast me: ga je slapen of doe je je ogen dicht? Ik: ja. "Moet je niet eerst tanden poetsen?" En een geirriteerd waar-bemoei-je-je-mee houd-je-snater-geluid ontsnapte uit mijn mond. WWHUUUUHUUUUU! En Kevin hield zijn mond en ging verder naar de Franse televisie kijken terwijl hij Netflix aan de praat begon te krijgen. Ik was op. En daar hoorde ik Kevin weer. "Moet je je niet uitkleden? Je ligt op je dekens, zo krijg je het koud", waarbij ik echt zoiets had van: als ik nu wakker moet worden, ga ik zo uit mijn vel springen; je hebt echt geluk dat ik te moe ben en me niet kan bewegen. Kevin hielp me met uitkleden - of althans, dat denk ik. Ik weet namelijk niet meer hoe het anders is gebeurd.

Een paar uur later was de kamer donker. Kevin hoorde ik op de achtergrond snurken maar er klopte iets niet. Ik deed mijn ogen open en zag de kamer flikkeren. Onze mobiele telefoons waren aan het knipperen. Allebei tegelijk. Dat gebeurt echt nooit. Zelfs niet wanneer we in dezelfde groepschat zitten, want ik zet die groepschat-meldingen altijd uit. Er is iets aan de hand. Ik dacht gelijk aan Sebastian. Wat is er met hem? Op mijn telefoon stond: zoveel oproepen gemist en ik zag zowel Whatsapp als Facebook messenger vol met berichtjes staan. Gaat alles goed met ons? Ja jezus godsiepietje, niet als je mij dat op dit tijdstip gaat vragen - HET IS FREAKING HALF TWAALF - ik had toch een paar uur geleden al ingecheckt op Facebook? Jullie zijn echt niet goed bij jullie hoofd hoor. Een beetje met zijn allen collectief gaan vragen of het goed gaat. Stuur gewoon 1 boodschapper en dan update ik mijn status wel. Maar nee, zelfs mensen die ik al 3 jaar niet meer anders dan via Facebook heb gesproken vroegen of ik oké was. "Bloedbad, Parijs, veel slachtoffers", ineens begon het wat duidelijker te worden. De term 'wees voorzichtig' en 'gaat het goed met jullie' kwamen massaal voor. Wow, am i popular. *handelt berichtjes af, we are fine, net wakker, rustig aan* En toen naar Kevins telefoon. Alleen zijn collega's; zijn familie appt mij, hahaha. Kevin moet toch eens wat meer op zijn telefoon gaan zitten. Ik tikte ook berichtjes naar hen terug en ik maakte Kevin wakker.

Lieve schat, er is iets mis. Anders dan dat ik je om half twaalf uit je slaap haal dan. Wakker worden, er zijn aanslagen gepleegd. Kevin was half/half wakker. Kom op. Hier is je telefoon, doe even lekker zelf je berichtjes - mijn telefoon stroomt over, ik heb je nodig. En tot ongeveer half drie hebben we mensen gerustgesteld dat we oké waren. De televisie hadden we ondertussen aangezet op France-English. Waarbij het nieuws 24-7 over Frankrijk gaat - maar dan Engelstalig gesproken. En toen pas drong het tot ons door. We hadden er niks van gemerkt. Wij komen niet in populaire bars - wij zijn oud. Wij zijn ook niet van plan om naar optredens te gaan, we kwamen hier alleen voor de toeristische attracties. We hadden alleen een potentieel doelwit kunnen zijn bij het Louvre - en daar waren we niet. Mijn bowlingbal zat in de weg; anders hadden we misschien bij de Eiffeltoren gestaan - en daar was ook niks aan de hand qua aanslagen. We waren totaal niet in gevaar geweest. Gelukkig maar, count your blessings. Ik vond het op dat moment heel erg prettig dat Sebastian bij opa en oma was. Al blaas je mij 100x op; erg jammer - zeer zeker, maar als het met hem goed gaat, ben ik allang blij. Hij zat sowieso veilig en dat scheelt toch wel enorm. Ik denk dat ik desnoods wel was gaan lopen naar huis als ik hem bij me had gehad. Maar ik voelde me veilig daar :-)

Behalve toen Kevin zei: straks komen ze hier binnen en gaan ze hotelkamer voor hotelkamer af om iedereen overhoop te schieten. Het zou kunnen toch? Ghee, you'd think? En niet lang daarna hoorde ik gestommel op de gang. Ik hoorde de televisie met paniekerige stemmen en nog meer gestommel. Ik besloot dat ik niet zomaar kon gaan liggen slapen door Kevins woorden. Ik trok mijn spijkerbroek weer aan en liep richting de receptie beneden. Ik had een rondje gemaakt door het gebouw heen met een 'all clear'-gevoel, waarbij ik zelf heb gezien dat er geen fluit aan de hand was in ons arrondissement. De deuren van het pand zaten dicht, de nachtportier had camera's op elke in- en uitgang staan en op elke gang, het was rustig en alles was oké. Het was letterlijk een ver van mijn bed show - half Parijs zit er nog tussen. Ik had nog een gesprek met de nachtportier van de receptie en ging weer terug naar boven. Ik ben niet de persoon om in mijn bed te gaan liggen afwachten óf de pleuris nog losbreekt. Dan wil ik een frontrowseat hebben ook en anders wil ik niet meer bang zijn voor wat dan ook. Dus daarna kon ik lekker ongestoord terug mijn bed in en heb ik lekker geslapen. In tegenstelling tot de slachtoffers en hun familie en nabestaanden. Die zullen wel een regelrechte hel beleven.

De volgende dag waren alle attracties dicht. De restaurantjes waren bijna allemaal gesloten. De barretjes, winkels, bakkers, kraampjes, sommige metro's. Het was allemaal gewoon dicht. Overal hingen briefjes over de tragique en de 3 dagen van nationale rouw. Daar ging de rest van het weekend. Zo lang op verheugd maar bijna alles wat er op onze planning stond ging niet door. De Eiffeltoren in, het Louvre in, shoppen in de galeries, nog meer shoppen op de champs-élysee. Bovenop de Arc de triomphe staan. Sainte Chapelle, Dome des invalides... Museum van moderne kunst, dicht dicht dicht dicht dicht. Nog geen rondvaarttochtje over de Seine. Nog geen bustoer van de hop on-hop off bus. Niks nakkes nada. Zaterdag hebben we wel mooie gebouwen vanaf de buitenkant bekeken. Ik ben onder de Eiffeltoren doorgewandeld, overal langsgewandeld maar het was koud, stil en pas na 25 kilometer lopen kwamen we bij een tentje dat 8 euro per kopje koffie vroeg. Het was gewoon niet leuk meer. Ik liep over de Champs-élysee en alles was dicht. De paar winkeltjes (zoals de McDonalds, waar we geluncht hebben) hadden tassencontrole. En zelfs de gigantische kerstmarkt waardoor ik verrast werd en die mij hartstikke leuk had geleken was dicht. Mijn humeur daalde echt per seconde. Vooral omdat 4 op de 10 joggers undercover waren ofzo. Vreemde dingen gebeurden. Liepen we langs gebouwen, moesten we doorlopen en mochten we ook geen foto's maken. Kevin moest zijn jas open doen om te laten zien dat hij geen bomgordel droeg. En iedereen die weet hoe mijn jas eruit ziet, weet dat ik er een heel wapenarsenaal onder zou kunnen hebben - maar niemand vroeg mij wat. Vrouwendiscriminatie. Echt zeer beledigend. Ik zou ook best prima een bomgordel kunnen dragen - juist omdat ik dik ben valt dat niet op. Stomme mensen daar mbt de beveiliging. Als je hem verdenkt, verdenk je mij ook. Of allebei of allebei niet. Vrouwen kunnen ook terrorist zijn! *verbrandt haar bh uit feminisme*. Equal rights! Ik heb ook het recht om voor een terrorist aangezien te worden - kijk, ik ben het niet, maar hij al heulemaal niet.

Not like i imagined Paris. Not one bit. Wie gooit nou zijn land dicht? Wat een ultiem slap gedoe waarbij je alleen maar meer mensen dupeert. Mensen raken hun omzet kwijt, toeristen verlaten het land, alles wat mooi is gooi je dicht uit angst; en na wat speeches en stille tochten is alles weer open. Totdat het overwaait in de media en je je weer veilig waant - want dán gebeurt het weer opnieuw. Misschien ligt het aan mij hoor, maar op het moment net nadat de pleuris gigantisch is uitgebroken (want dat was het; die aanslagen waren echt gruwelijk en verschrikkelijk voor alle betrokkenen) ben je wel veilig. Het is dat moment waarop je je doden en gewonden op mag rapen en je mag hergroeperen. Die rust krijg je gewoon van de tegenpartij waarmee je in oorlog bent. Even een paar discussies bij DWDD en dan begint het gelazer en het circusspelletje gewoon weer opnieuw. Nu wil ik mijn blog niet gebruiken om mijn mening over de politiek te ventileren; maar ik zou wel graag willen dat er vandaag of morgen even iemand opstond met kokosnoot-ballen die de IS (en alleen de IS!) gewoon helemaal kapot bombardeert totdat er niks meer van over is. Makkelijk praten misschien van achter een schermpje maar toch. Hoe moeilijk kan het zijn? Iedereen die verdacht wordt van dit soort dingen gelijk oppakken en binnenstebuiten keren totdat je zeker weet dat het 'klaar' is met dat soort bizarre denkbeelden. Ik heb het even losgekoppeld van het geloof - want ik geloof dat het weinig met geloof te maken heeft - ook al roepen ze dat zelf. De KuKluxClan noemde zichzelf ook christenen en waren dat ook niet. Maar er is gewoon een zooitje mensen dat andere mensen over héél de wereld om het leven helpt die anders zijn en/of anders denken. Hetzij vrouwen, kinderen, mannen die anders denken/zijn, homoseksuelen of niet-moslims en dat zou gewoon niet moeten. Iedereen die een ander om de zeep helpt is gewoon een stomme eikel - en bij zulke grote getallen zou er wat mij betreft wel een bom op mogen. Wat mijn inziens totaal niet helpt is een land dicht gooien voor 3 dagen of je profielfoto veranderen in een Franse vlag. Dat stopt het onnodige geweld vast niet.

Maar ik zal er ook even eerlijk bij zeggen dat mijn beeld natuurlijk ook gekleurd is, want mijn weekend werd flink verziekt door de toestanden daar. Ik verbaasde mij over de mentaliteit; snel snel snel, we gooien alles dicht. Angst is echt een hele slechte raadgever. De mentaliteit van de burgers an sich viel ook gewoon enorm tegen. Je mag hier heus wel wat bestellen, maar dan moet je het buiten op het terras of op de stoep opdrinken, want je mag niet binnenkomen. Wtf? Het viel gewoon zo erg tegen. Zo lang had ik mij verheugd op Parijs en het laat zich zo uit het veld slaan door een paar rotzakken? Dit is echt geen land voor mij. Waar is de vechtlust? Ik vond het gewoon tenenkrommend. Ik had juist het land opengehouden en het leven laten doorgaan om gewoon diezelfde avond nog een zooi bommenwerpers op pad te sturen om de boel plat te gooien. Ik had gewoon van Frankrijk veel meer verwacht. Het is zo'n groot mooi land, totaal niet achterlijk ofzo; wees niet zo halfzachtgaar met je kaarsjes en bloemetjes maar pak door. Als je als bewaking zijnde lef genoeg hebt om tassencontroles en controles mbt tot bomgordels uit te voeren of als politiemacht lef hebt om het bataclan te bestormen, dan heb je ook verdorie lef genoeg om een vuist te maken en samen met Rusland de boel plat te gooien in IS-land.

Zondag waren er gelukkig wat meer winkeltjes open zodat we de Champs-Élysees drie keer op en neer konden lopen zonder ons in zijn geheel dood te vervelen. Maar het bleef een grote teleurstelling. Ik had me zo verheugd op Parijs, we hadden een date, en ik mis mijn Tjoepie voor jullie. En dan gebeurt er dit. Nou ja, ik was helemaal klaar met Parijs en vond het jammer dat ik mijn ticket niet om kon boeken - anders was ik zaterdagavond al richting huis gegaan want ik ben er helemaal op uitgekeken. Het was goedkoper geweest om gewoon lekker alles te googelen en google afbeeldingen erbij te pakken; google streetview en in het uiterste geval een boek erover kopen ofzo. We hebben de meeste lol beleefd met zijn tweeën. We waren wel in Parijs; maar die lol die we hadden konden we op elke andere willekeurige plek ook wel hebben samen. Parijs was helaas niet echt een toevoeging; althans, we hebben de buitenkant van mooie gebouwen gezien - maar that's it. Gewoon 2 dagen in alles-dicht-land gaat echt gigantisch tegenvallen. En op een ander moment teruggaan doen we ook niet meer. Gevalletje jammer maar helaas, Parijs was het niet voor mij. Seen it, done it, mweh, klaar.
Op zondagavond vonden we een restaurantje in de buurt waar we lekker hebben gegeten voor weinig geld. De Eiffeltoren brandde weer en daar hadden we uitzicht op. We zaten bij het raam en het was een sfeervol leuk restaurantje met goede muziek, de perfecte ambiance en een romantische sfeer. En wat denken jullie? Kevin deed mij een aanzoek. Hij was alleen de ringen vergeten in het hotel; dus dat heeft hij later in het hotel nogmaals goedgemaakt. Lief toch? Zo was het weekend tenminste niet helemaal verspild. We zijn verloofd; ik heb uiteraard ja gezegd.

Maar Parijs... Tja. Moving on - next! Ik was zo blij dat ik thuis was. Ik heb Tjoepie wel 100x geknuffeld. Flink vastgehouden en volop gekust. Heel veel mensen zullen het wel niet met me eens zijn wanneer ik zeg dat ik Parijs kut vond. Ik heb al een aantal keer te horen gekregen dat ik blij moet zijn dat ik nog leef en niet mag klagen. Nou ehm, sorry hoor, maar ik ging een weekendje weg en een stedentrip doen - de laatste keer dat ik checkte hoorde je instant stedentrips te overleven. Gezien de voorbereidingen, het geld dat ik erin heb gestoken en de voorpret die instant gekilld werd, ben ik toch wel ontzettend teleurgesteld en 'klaag' ik er lekker wel over. Dus nee, ik ben niet 'slechts' blij dat ik dit weekend heb overleefd. Ik heb een kutweekend gehad in Parijs; afgezien van de eerste dag en de verloving met mijn lief. En ja, natuurlijk zijn we blij dat we niet kapot geschoten zijn of zijn geëxplodeerd; maar we zijn ook minstens net zo blij niet in Syrië te wonen of in de Gazastrook of ergens anders ter wereld waar geregeld de pleuris losbreekt. Als we stil moeten gaan staan bij alles wat ons eventueel zouden kunnen overkomen, mag je nooit meer wat zeggen - zo werkt dat niet. Alles bij elkaar zijn we namelijk zo'n 700 euro lichter en hebben we daar bar weinig nieuwe ervaringen voor opgedaan. En voor 700 euro klaag ik steen en been over mijn gekrenkte verwachtingen; wie daar problemen mee heeft mag geld overmaken naar ons rekeningnummer :-p

Wat we allemaal gezien hebben:
Sacre Coeur en de Notre Dame (als enige binnen en buiten), slotjesbrug en slotjesplein met het standbeeld, de pleinen en tuinen van dag 1, het ministerie van ik-heb-werkelijk-geen-flauw-idee-maar-het-gebouw-was-wel-mooi, het Louvre aan de buitenkant. De arc de triomphe du carrousel, nog een paar ambassades, de Seine zelf uiteraard, de Eiffeltoren en een mooi gebouw waar ze die klimaatvereniging-toestanden gaan houden over een paar weken, het vrijheidsbeeld, de arc de triomf, de champs-élysee erg goed, de eiffeltoren, musee d' orsay, museum van moderne kunst, de place de la concorde, trocadero, the grand palace, dome des invalides, gare du nord, een hoop metrostelsels en dat was het ongeveer.

Prachtige stad op zich; maar wanneer je nergens in kunt, valt dat nog best tegen.

De blog van Joyce...